آنزیم لاکاز از گروه مهمترین آنزیمهایی است که در سالهای گذشته به سبب توانایی آن در اکسید کردن ترکیبهای گوناگون و آلایندههای محیطی پایدار، نگاه بسیاری را در زمینه زیست بهسازی به سوی خود جلب کرده است. با نگاه به پایداری کم و هزینههای ساخت و فراوری بالای آنزیمها، بیجنبسازی آنها بر رویه نگهدارندهها میتواند راهی شایسته در راستای افزایش پایداری کارکرد آنزیم باشد. برای بررسی برهمکنش لاکاز گرفته شده از قارچ ترامتس ورسیکالر (Trametes versicolor) با کانیهای مونتموریلونیت و زئولیت سه آزمایش جداگانه در قالب طرح کاملاً تصادفی با دو تکرار در شرایط آزمایشگاهی انجام شد. آزمایشها به ترتیب شامل چهار سطح pH (5، 6، 7 و 8)، نه سطح دمایی (4 و80-10 درجه سانتیگراد) و هفت سطح زمان انکوباسیون (صفر، 1، 2، 5، 10، 20 و 30 روز) بودند. بر پایه آزمایش نخست، بالاترین اندازه جذب آنزیم بر رویههای کانیهای بررسی شده در 5=pH دیده شد و با افزایش pH، جذب آنزیمی کاهش یافت. در آزمایش دوم، بالاترین اندازه فعالیت نسبی برای لاکاز آزاد در دمای 20 درجه سانتیگراد، برای لاکاز بیجنبشده بر مونتموریلونیت در دماهای 80 و 4 درجهسانتیگراد و برای لاکاز بیجنبششده بر زئولیت در دماهای 4 و 70 درجهسانتیگراد بود. لاکاز بی جنبششده پایداری خوبی را در برابر دماهای پایین و بالا نشان داد. در آزمایش سوم، بالاترین اندازه فعالیت نسبی (100 درصد) برای لاکاز بیجنبششده بر مونتموریلونیت و زئولیت در زمان انکوباسیون 20 روز و برای لاکاز آزاد در زمان 5 روز دیده شد. برپایه این پژوهش، بیجنبشسازی پیامد شایستهای را بر پایداری فعالیت آنزیم لاکاز نشان داد.